میدونید، کار آدم سیاسی لزوما این نیست که فقط به فکر موقعیت و موفقیت سیاسی خودش باشه. بیشتر اوقات آدمها وقتی درگیر کار سیاسی میشن که می بینن یک چیزی یک جایی درست نیست؛ و با هدف بهتر انجام دادن کارها و خدمت به مردم و کشورشون وارد زندگی پابلیک می شن. البته باید این رو توجه داشته باشیم که نگاه به سیاست و کار سیاسی، همیشه با شک و ظن همراه بوده است؛ و شاید شک و ظن درست.
چرا که معمولا در دنیای سیاست شاهد حضور، بیشتر اوقات، آدمهای غیر صادق، دروغگو، آماده هرگونه عمل خلاف بمنظور پیشبرد و رسیدن به اهداف سیاسی خود، هستیم. این بنوعی باعث دامن زدن به نگاه تردید آمیز نسبت به سیاسیون شده است. این نگاه و برداشت تردید آمیز مختص یک کشور هم نیست. یک فرق اساسی اما، بین کشورهای با حکومتهای دمکرات و آن دسته کشورهایی که با حکومتهای خودکامه اداره می شوند، وجود دارد.
آن این است که در حکومتهای دمکرات، قانون حاکم است. این بدان معناست که حاکمان سیاسی؛ 1. برای مدت محدودی حاکم هستند، و برای کسب قدرت سیاسی در این مدت محدود؛ باید که ناچارا در یک انتخابات آزاد توسط مردم به آن قدرت دست یابند. 2. در طول زمان دست یابی به قدرت سیاسی، بالاتر از قانون نیستند و در مقابل قانون با تک تک شهروندان عادی کشورشان؛ برابر هستند. قوای سه گانه حکومتی در این کشورها مستقل عمل می کنند و فردی که قدرت سیاسی را داراست؛ هرگز نخواهد توانست که قوای مقننه و قضائیه کشور را آلت دست امیال و خواسته های سیاسی خود کند. و قطعنا توانایی زندان، شکنجه؛ و قتل مخالف و رقیب سیاسی خود را نخواهد داشت.
ولی در کشورهایی که با حکومتهای خودکامه اداره می شوند، یک فرد به همراه گروهی هوادار، قدرت سیاسی را، معمولا با زور سرنیزه، قبضه خواهد کرد. و با زور همان سرنیزه تا زمانی که سر نیزه قویتری از راه نرسد و با ریختن خون دیکتاتور قبلی و دارودسته هوادارش، او را از قدرت به زیر نکشد؛ حکمرانی خواهد کرد؛ انسانی که حتی خود را نماینده خدا روی زمین معرفی می کند. این روال قرنها ادامه داشته است. اما امروز شاهد آشنایی مردم کشورها به حقوق خود هستیم. این آشنایی می رود که به دوران نمایشهای سیاسی همراه با نقشی بنام خدا؛ پایان دهد.
چرا که معمولا در دنیای سیاست شاهد حضور، بیشتر اوقات، آدمهای غیر صادق، دروغگو، آماده هرگونه عمل خلاف بمنظور پیشبرد و رسیدن به اهداف سیاسی خود، هستیم. این بنوعی باعث دامن زدن به نگاه تردید آمیز نسبت به سیاسیون شده است. این نگاه و برداشت تردید آمیز مختص یک کشور هم نیست. یک فرق اساسی اما، بین کشورهای با حکومتهای دمکرات و آن دسته کشورهایی که با حکومتهای خودکامه اداره می شوند، وجود دارد.
آن این است که در حکومتهای دمکرات، قانون حاکم است. این بدان معناست که حاکمان سیاسی؛ 1. برای مدت محدودی حاکم هستند، و برای کسب قدرت سیاسی در این مدت محدود؛ باید که ناچارا در یک انتخابات آزاد توسط مردم به آن قدرت دست یابند. 2. در طول زمان دست یابی به قدرت سیاسی، بالاتر از قانون نیستند و در مقابل قانون با تک تک شهروندان عادی کشورشان؛ برابر هستند. قوای سه گانه حکومتی در این کشورها مستقل عمل می کنند و فردی که قدرت سیاسی را داراست؛ هرگز نخواهد توانست که قوای مقننه و قضائیه کشور را آلت دست امیال و خواسته های سیاسی خود کند. و قطعنا توانایی زندان، شکنجه؛ و قتل مخالف و رقیب سیاسی خود را نخواهد داشت.
ولی در کشورهایی که با حکومتهای خودکامه اداره می شوند، یک فرد به همراه گروهی هوادار، قدرت سیاسی را، معمولا با زور سرنیزه، قبضه خواهد کرد. و با زور همان سرنیزه تا زمانی که سر نیزه قویتری از راه نرسد و با ریختن خون دیکتاتور قبلی و دارودسته هوادارش، او را از قدرت به زیر نکشد؛ حکمرانی خواهد کرد؛ انسانی که حتی خود را نماینده خدا روی زمین معرفی می کند. این روال قرنها ادامه داشته است. اما امروز شاهد آشنایی مردم کشورها به حقوق خود هستیم. این آشنایی می رود که به دوران نمایشهای سیاسی همراه با نقشی بنام خدا؛ پایان دهد.
