نشست گروه 5+1 و جمهوری اسلامی در استانبول به پایان رسید. هر دو خانم کاترین اشتون و آقای جلیلی با ابراز خشنودی از صحبتهای انجام شده، ادامه مذاکرات را به 25 ماه می در بغداد موکول کردند. جمهوری اسلامی از جهات مختلف در گوشه رینگ گیر کرده. جالبی قضیه اینجاست که؛ خودش خبر نداره که همه خبر دارن!

هفته شلوغ و جمهوری اسلامی

هفته پیش خیلی گرفتار بودیم. دوشنبه صبح رفته بودیم دادگاه برای یکی از موکلین ایرانی متقاضی پناهندگی. از ساعت 10 صبح تا تقریبا 2 بعد از ظهر طول کشید. تصمیم قاضی هم موکول شد به بعد. چون وکیل اداره مهاجرت درخواست کرد که بتونه لایحه جدیدی ارائه بده. منظورش این بود که این انتخاب رو باز بگذاره. و قاضی هم تا پنجشنبه بهش وقت داد. بعد از 

اون هم به ما یک هفته وقت داد که اگر جوابی خواستیم بدیم و بعد دادگاه تصمیمش رو اعلام کنه.

بعد از اون روز پنجشنبه با یک موکل افغانی در جلسه تجدید نظر پناهندگیش شرکت کردیم. خوش بینم.

روز جمعه هم امتحان حساب و کتاب و مالی وکلا را در کالج حقوق داشتیم. واقعا دردسر و فاجعه است. این حساب کتاب نگه داشتن و مسئولیتهای مالی وکلا در نیو سالت ولز، و کلا استرالیا. اما باید انجام بشه. قانونه. تمامی نقل و انتقالات پولی باید که در چندین دفتر مختلف ثبت و رکورد شود. دفاتر باید که در زمانهای مشخص حسابررسی شوند و کلیه جزئیات ثبت بشن. خلاصه در یک کلام؛ سردرد.

تازه همون روز پنجشنبه و جمعه هم، همزمان با اون کارهای بالا، با تلفن با تیم ویزای موقت اداره مهاجرت در تماس بودم در  رابطه با همون پسر اهوازی که چند روز پیش دربارش نوشتم. بردیمش دادگاه. فشار آوردم به اداره که با ویزای موقت از بازداشتگاه پناهنده گان بیارمیش بیرون؛ بعد از 2 سال! به تعطیلات طولانی این هفته برخورد کردیم وگرنه انتظار داشتم فردا  بیاد بیرون. حالا موکول شد به 3شنبه.

این خلاصه ای بود از کارهایی که انجام دادیم هفته گذشته.

البته باید یک چیزی هم در مورد مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی و 5+1 که قرار بوده 13-14 این ماه در استانبول انجام بشه، می نوشتم. فعلا که جمهوری اسلامی بازی در آورده که باید محل مذاکرات از استانبول به جای دیگه منتقل بشه. بغداد، دمشق و بیروت رو پیشنهاد کرده. دمشق و بیروت رو که غرب امکان نداره قبول کنه. چون هیچ کی حاضر نمیشه به حکومت بشر السد در حال مرگ؛ اعتباری بده! بیروت هم که در صفحه رادار معادلات بین المللی نیست. میمونه بغداد، که اون هم فکر نمی کنم غرب علاقه ای داشته باشه. پس میمونه همون استانبول، و یا اینکه باز مذاکرات به تعویق بیفته و یا؛اینکه لغو بشه! فکر نمی کنم هیچ کی در تهران چنین جرات و جسارتی داشته باشه که حتی به این انتخاب فکر کنه، امروز؛ با تحریمها و تهدیدات روی میز. پس احتمال داره که تهران در دقیقه نود همون استانبول رو قبول کنه. هرچی باشه دولت احمدی نژاد و وزیر خارجش، صالحی، هم تا امروز مرتب تلاش کردن که تنشی رو که، جاهلان تهران، با ترکیه براشون درست کردن؛ ماست مالی کنن!