روزنامه

فکر می کنم که ما، ایرانیان ساکن استرالیا، به یک روزنامه معتبر به معنای واقعی کلمه احتیاج داریم. نه اینکه روزنامه نداشته باشیم یا کم داشته باشیم، نه. زیاد هم داریم. البته منظور همان هفته نامه هاست. اما روزنامه، علاوه بر اینکه بیزینس و منبع در آمدی باشد؛ یکی دو وظیفه مهم دیگر هم دارد. یکی از ارکان خطشه ناپذیر دمکراسی، منبع اطلاع رسانی معتبر و موثق، و در عین حال ابزار مراقبت از دست اندر کاران امور روزمره جامعه که همانا سیاست مداران و یا آنانی که بقولی وارد زندگی عمومی یا پابلیک می شوند، هم هست. روزنامه های ایرانی ما، یا همان هفته نامه ها، تا جایی که بنظر من می رسد، به همان وظیفه اول اکتفا کرده اند. برای این، چند دلیل قابل تصور است. یکی اینکه خواننده و مخاطب مشتاقی برای روزنامه فارسی زبان نیست، این رو لزوما قبول ندارم. چون جامعه ایرانی ما در استرالیا، جامعه تحصیل کرده و موفقی است، و نمیتوان ادعا کرد که در این جامعه مخاطب روزنامه کم است. اما شاید بتوان ادعا کرد که این مخاطبان در معرض موج رساناهای گوناگون، که طبیعتا به زبان انگلیسی هم هستند، نیازی به روزنامه فارسی زبان احساس نمی کنند. 


 دلیل دیگر شاید محتوای روزنامه باشد. این در مورد رساناهای دیگر اعم از انگلیسی زبان یا غیره هم صادق است؛ محتوای مطالب خواننده خاص خود را جلب خواهد کرد. برای مثال دو روزنامه انگلیسی زبان سیدنی مورنیگ هرالد و دیلی تلگراف را مقایسه کنید، هر دو مخاطبین خود را دارند؛ اما آن کجا و این کجا! در مورد رادیو هم، فقط کافیست که برای مثال، رادیو ای  بی سی و دیگر رادیو های تجاری کانالهای اف ام را مقایسه کنید. توضیح بیشتری لازم نیست. 


بهر حال فکر کردم این نظرم را اینجا بازگو کنم. اما در هر صورت فعلا تا حداقل 6 ماه اول سال 2012 گرفتار کالج حقوق هستم، اما امیدوارم که بتونم یک روز، این ایده را جامه عمل بپوشانم.